Hoe ik in Brazilië mijn telefoon en mijn hart verloor

Op 22 november 2017 – 2 jaar geleden afgelopen week – startte ik mijn eerste reis alleen door Zuid-Amerika. Met de waarschuwingen voor de gevaren in acht genomen, stapte ik vastberaden op het vliegtuig naar Brazilië. Voordat ik het vliegveld af was had ik mijn eerste verlies al geïncasseerd, wat leidde tot een domino effect aan tegenslagen (en goede verhalen), maar wat er ook voor zorgde dat ik mijn huidige vriend ontmoette. Tegenspoed of voorbestemming? Eén ding is zeker: het avontuur verliep alles behalve hoe ik mij de reis had voorgesteld.

De verloren telefoon

Laten bij het begin beginnen: ik verloor dus mijn telefoon binnen het eerste uur dat ik mijn voet op Braziliaanse aardbodem zette. En niet door het toedoen van een ander waar velen voor hadden gewaarschuwd, maar omdat ie gewoonweg uit mijn zak viel net voor ik op de bus stapte van het vliegveld naar São Paulo. Iemand in de bus zag het gebeuren en wees me, wild gebarend, tijdens het instappen erop dat iemand mijn telefoon oppakte en diegene zag rondvragen van wie de telefoon was. Mijn Portugees was op dat moment niet goed genoeg om dat te begrijpen. Ik knikte daarom vriendelijk en glipte langs hem heen de bus in, waar ik na een kwartier ondervond dat hij de verklaring gaf voor de telefoon die ik zojuist was verloren. De man was nog wel zo aardig om me te helpen mijn nummer te bellen, een berichtje te sturen en de Lost & Found op te zoeken. Maar tevergeefs, de telefoon was weg.

In gesprek met het thuisfront besloten we een nieuwe simkaart aan te vragen, deze in een oude telefoon te doen en in een spoedzending op te sturen. Spoiler alert: stuur NOOIT iets van waarde op naar Brazilië. 

1 week werden er 2, waarin de status van de track & trace bleef hangen op ‘package ready to deliver’. Een aantal moeizame telefoontjes verder besloot ik me erbij neer te leggen, geduldig te wachten en het beste te maken van mijn tijd in (en rondom) São Paulo. In deze tijd ontmoette ik mijn huidige vriend, waarmee ik een aantal dagen doorbracht in de bergen net buiten de immense stad. In week 3 werd duidelijk dat er een documentnummer scheen te missen waarmee het pakket kon worden vrijgegeven bij de douane. En natuurlijk werden daarvoor extra kosten gerekend. 4 weken later, en 250 euro lichter, arriveerde de telefoon in São Paulo. 

Alleen op het busstation

Poging 2, en 3…

Met behulp van een Braziliaanse vrouw pakte ik een taxi naar een hostel in de buurt van het busstation. De taxi zet me netjes af, rijd weg en ik bel aan. Geen gehoor – het hostel bleek gesloten. Ik besloot vastberaden aan te blijven bellen tot iemand open deed die me verwees naar een slaapplek om de hoek: “2e straat rechts, niet te missen!”. Natuurlijk liep ik de plek voorbij, en begon het tot overmaat van ramp ook nog te regenen. Uiteindelijk verwees iemand me naar de juiste deur, vond ik een goede nachtrust en keerde ik de opvolgende dag opnieuw terug naar het hostel waar ik inmiddels veel te vaak in en uit was gecheckt in de tijd dat ik in São Paulo verbleef. 

De hostel-crew gierden het natuurlijk uit toen ik weer binnen kwam gelopen. “You’re never going to leave this place!”

Mijn Braziliaanse vriendin Thatiane begon direct de mogelijkheden te bekijken om me te helpen en kwam uit op een vliegticket, een dag later weliswaar, die nog goedkoper was dan het busticket. 17 uur tegenover 1,5. Echter, vanaf het moment dat we besloten het ticket te boeken leek al het geluk tegen ons te keren: betaalmogelijkheden die niet werkten, vluchten die ineens verdwenen of het 5-dubbele van de prijs waren, onnozele meldingen en de noodzaak van een Braziliaans documentatienummer. Echt álles dat je je kunt bedenken dat mis kan gaan, ging mis. Uiteindelijk lukte het Thatiane om na 50 minuten aan de telefoon het ticket te boeken.

Een dag later zat ik op het vliegveld. More than ready, 2 uur te vroeg. Alles leek goed te gaan, we vlogen op tijd en ik kon de Iguacu watervallen al haast zien, toen er iets werd omgeroepen in het Portugees dat leek op een storm. Ja, dat lees je goed. Door een storm konden we niet landen en keerden we dus opnieuw terug naar Brazilië, waar we uitweken naar het vliegveld Port Alegre voor een tussenlanding. Ongelooflijk. Op dat moment dacht ik dat ik Brazilië nooit meer uit zou komen. Thatiane was ervan overtuigd dat ik mijn voorbestemming moest accepteren.

Wat ik er van leerde

Planwijzigingen zijn tijdens reizen aan de orde van de dag. Het reizen leert je omgaan met veranderingen. Het beste maken – en de waarde zien – van iedere situatie, ook al loopt het niet uit zoals je had bedacht. De reis bracht me een hoop momenten waarop ik mij alleen of hulpeloos voelde, maar zorgde daardoor ook voor een sterkere onafhankelijkheid en zelfredzaamheid. Ik vond mijn weg naar Argentinië en was op tijd terug voor de carnaval in Rio de Janeiro. En ben sindsdien samen met Andrés, die ik nooit had ontmoet als ik mijn telefoon niet was verloren.